Szlaki Puszczy Kampinoskiej
Na początek wspinamy się na porośniętą borem sosnowym wydmę, następnie schodzimy ku malowniczym łąkom, idziemy wzdłuż Kanału Zaborowskiego, za którym rozciąga się Obszar Ochrony Ścisłej „Roztoka”. To wszystko sprawia, że jest to jedna z najbardziej atrakcyjnych ścieżek dydaktycznych w Puszczy Kampinoskiej. Z centrum Warszawy jedzie się tu godzinę, ale warto – to środek Puszczy, cisza, spokój, ludzi zdecydowanie mniej, a przyroda obłędna.
Ścieżka dydaktyczna „Dolinką Roztoki”
Ścieżka liczy zaledwie 1,5km. To pętla mająca swój początek i koniec przy parkingu w Roztoce. To taka pętla z „różkami”, bowiem co jakiś czas szlak odbija czasem na kilka, czasem na kilkadziesiąt metrów, aby dotrzeć do najatrakcyjniejszych miejsc. Zdecydowanie warto do nich zajrzeć. Na trasie znajduje się 7 tablic informacyjnych.
Dolinka Roztoki
Niegdyś w tym miejscu płynął strumień, którym wody spływające z wysokiej krawędzi pradoliny i gromadzące się w południowym pasie bagiennym, stopniowo przelewały się przez pas wydm i rozlewały na bagna w pasie północnym. Ten strumień nazywano Roztoką.
Już w 1484 powstał w tym miejscu młyn – jeden z pierwszych budynków w głębi puszczy. W XVIII wieku z wód tu płynących korzystały dwa młyny. Powstała, założona przez budników trudniących się wycinką drzew i przerobem pozyskanego drewna na węgiel drzewny, smołę i potaż, miejscowość Budy Roztoka.
W celu zwiększenia wydajności łąk i usprawnienia odpływu wody z podmokłych terenów rozbudowywano system kanałów.
Kampinoskie łąki
Kampinoskie łąki powstały na skutek zapoczątkowanego w XVII wieku karczowania lasu i osuszania terenów bagiennych. Dziś na trwałe wpisane w puszczański krajobraz są skarbnicą florystyczną, domem dla gadów, płazów i ptaków. Zapuszczają się tam czasami też mniejsze i większe ssaki. Najokazalej wyglądają w maju i czerwcu, ale tak naprawdę o każdej porze roku są malownicze. Na niejednej z nich wciąż zobaczymy tradycyjne stogi siana układane wokół pionowych drągów.
Obszar Ochrony Ścisłej „Roztoka”
Teren ten rozciąga się po drugiej stronie Kanału Zaborowskiego, mniej więcej pomiędzy rzeczonym kanałem, a zielonym Południowym Szlakiem Leśnym. Jest to obszar ochrony ścisłej, więc nie dla naszych ludzkich spacerów. Ale popatrzeć można, a nawet zdecydowanie warto 😊.
Ochronę ścisłą ustanowiono tu staraniami prof. Romana Kobenzy – w 1949 roku jako rezerwat przyrody a od 1959, po powstaniu Kampinoskiego Parku Narodowego, jako obszar ochrony ścisłej. Czyli od przeszło 70 lat przyroda rządzi się tu sama. Stare, niekiedy 150-letnie drzewa obumierają dając miejsce nowym. Upadają na ziemię i tam pozostają stając się równocześnie domem i pożywieniem dla milionów organizmów – od owadów po grzyby i bakterie.
Hydrografia Puszczy Kampinoskiej
XVIII wiek to okres, kiedy w Puszczy zaczyna coraz śmielej poczynać sobie człowiek. Karczuje, wytwarza węgiel drzewny i smołę, wznosi coraz liczniejsze chałupy, z których powstają gospodarstwa i całe wsie. Wokół wsi zaś powstają na tych wykarczowanych terenach pola i łąki. Ale tereny Puszczy są kapryśne – trochę wydmowego piachu, trochę bagien i terenów podmokłych, które wiosną przeobrażają się w malownicze rozlewiska. Malownicze, ale niezbyt wygodne. Ludzie zatem zaczynają budować i z czasem rozbudowywać system kanałów, którymi woda będzie odprowadzana z podmokłych terenów. Szeroko pojętą meliorację rozpoczęto w połowie XIX wieku, a zakończono w latach 70. XX stulecia.
W 1868 roku przez Dolinkę Roztoki przebiegł Kanał Zaborowski, który odprowadzał wody do Łasicy – głównego cieku Puszczy Kampinoskiej.
Jednakże już w latach 50. XX wieku dostrzeżono tę drugą stronę medalu – zauważono problem obniżania się poziomu wód gruntowych i nadmiernego przesuszenia Puszczy. Zaczęto więc pracować nad ograniczeniem negatywnego wpływu kanałów na przyrodę. Wybudowano jazy i zastawki, których zadaniem jest zahamowanie odpływu wody w okresach suszy. Poprowadzono przekopy, dzięki którym woda z kanału wylewa się na bagna oraz po prostu pozostawiono niektóre kanały biegowi czasu – nie oczyszczając ich, czekając aż powoli same zarosną. Do zatrzymania wody przyczyniają się również budujące tamy bobry.
Jak najlepiej dojechać
Do parkingu w Roztoce dojedzie się DK 579 przecinającą Puszczę Kampinoską w kierunku północ – południe. Z centrum Warszawy to 45km.
Opcje połączenia szlaków
Jeśli 1,5km to dla nas za mało – można połączyć ten spacer z następującymi szlakami.
W sercu Puszczy – mokradła i wydmy wokół Roztoki
Kampinoskie kontrasty, czyli mokradła i porośnięte sosnowym lasem wydmy. Niezwykle atrakcyjna ścieżka dydaktyczna „Dolinką Roztoki” i malownicze tereny Obszaru Ochrony Ścisłej Debły. Do tego stojąca pośrodku lasu wystawa fotografii.
To wszystko i jeszcze więcej widzieliśmy podczas naszej 16km pętli z Julinka, przez Łubiec, Roztokę, a dalej wokół Obszaru Ochrony Ścisłej Debły i Łysej Góry.
Dokładny opis naszej zimowej wycieczki TUTAJ
KAMPINOS – mapa szlaków. Można ją zobaczyć TUTAJ
Wszystkie posty o Puszczy Kampinoskiej znajdziesz tutaj: Kampinos – puszcza na wyciągnięcie ręki
Inne miejsca pod Warszawą warte zobaczenia znajdziesz we wpisie: Atrakcje wokół Warszawy
Wszystkie posty z województwa mazowieckiego znajdziesz tutaj: MAZOWSZE – atrakcje regionu
Więcej o ciekawych miejscach w Polsce:
Podobał Ci się wpis? Będzie mi bardzo miło, jeżeli podzielisz się nim ze znajomymi i zostaniesz moim stałym czytelnikiem na blogu, Facebooku i Instagramie
